Aangezien het internet op dit moment niet bepaald mijn beste vriend is, hier wederom weer een stukje. Een mensch kan ten slotte studeren op reis, of niet. En op het moment is het even niet. Hoewel ik braaf mijn 2000 pagina's tellende geschiedenis van het Osmaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog meegesleept heb. En ik heb er ook al stukjes uit gelezen, tijdens de busreizen. Ja, zelfs tijdens de reis waarbij ik midden in de nacht aankwam. Maar goed, terug naar het begin.

Wie, hoe, wat, wanneer en waarom? Om maar met het laatste te beginnen: ik heb een weekje vrij. Ze noemen het de mid-semester break, maar die naam is niet helemaal lekker gekozen, want we hebben er pas vier weken opzitten. Het Offerfeest, oftewel Bayram, is aan het einde van de week en loopt zo door tot zondag, terwijl het maandag de Dag van de Republiek is. Dat betekent voor de internationale studenten een mooi moment om op reis te gaan, en veel studiegenootjes van buiten de EU zitten dan ook in Europa op het moment. Ik heb het iets dichterbij huis gezocht. Zaterdag ben ik in alle vroegte vertrokken naar Edirne, de tweede hoofdstad van het Osmaanse Rijk. Zondagavond heb ik de reis vervolgd naar Çanakkale, waar ik nu ben, en waar ik nog twee dagen mijzelf moet zien te vermaken voordat ik terugkeer naar Istanbul, terwijl het buiten pokkeweer is. Wat dat betreft had mijn zuster, die afgelopen week in Istanbul was, het beter uitgekozen. Waar wij vorige week nog drie dagen aan het strand doorbrachten, wens ik nu alleen maar dat ik meer dikkere kleding of een winterjas bij had gehad. Kouhouhouhoud!!! Qua temperaturen valt het nog best mee, maar mijn schoenen en sokken zijn constant doorweekt van het banjeren in plassen, vandaar de algehele koudheid. Dat strijken van mijn bloesjes 's avonds laat op de dag voor vertrek was duidelijk niet nodig geweest, want op één dag na was het veel en veel te koud voor bloesjes. Zijn dit nou de befaamde autumn rains?

Stop nummer één op deze korte reis vanuit Istanbul was dus Edirne, eens ook de stad van de sultans. Wat eens de vierde stad van het Osmaanse Rijk was is tegenwoordig niet meer dan een provinciestadje, zo'n 15-20 km van zowel de Griekse als Bulgaarse grens. Deze locatie betekent dan ook dat er best wel wat gevochten is om het bezit van de stad, zoals bijvoorbeeld nog vrij ‘recentelijk' tijdens de Balkanoorlogen (1912-13). Dit betekende eveneens dat veel verschillende etniciteiten en religies door elkaar woonden. Edirne vandaag de dag heeft bijvoorbeeld verschillende kerken (orthodox en katholiek) en er is ook een synagoge. Het overgrote gedeelte van de bevolking is uiteraard islamitisch, en de stad wordt dan ook gekenmerkt door veel, heel veel moskees. De belangrijkste hiervan is de Selimiye, van de hand van de grote meester Sinan, die veelvuldig met de Aya Sofia wordt vergeleken. En het moet gezegd worden, de Selimiye mag er zeker zijn! Een andere belangrijke moskee ligt er vlak naast: de Eski of oude moskee, uit de vroeg Osmaanse periode. Qua architectuur is deze van de buitenkant niet zo heel bijzonder, maar een bezoek aan de moskee is zeker toch het overwegen waard vanwege de bijzondere binnenkant, speciaal in zijn eenvoud. Het deed mij een beetje denken aan de Mezquita in Cordoba, maar ik ben niet bepaald een kunsthistoricus, dus heel veel meer kan ik er niet over zeggen. Twee kleine museumpjes zijn te vinden in de omgeving van de Selimiye. De eerste is het museum voor Turkse en Islamitische kunst, de tweede is de voormalige medrese. Ze zijn wel grappig om te bezoeken, maar meer dan een half uur per stuk zijn ze toch niet echt waard. De eerste dag sloot ik af met een schitterende zonsondergang op een van de bruggen, een wandeling door de overdekte bazaar (500 jaar oud) en een pizza bij de enige pizzeria die Edirne rijk leek te zijn.

De tweede dag trok ik de buitenwijken in. Verbazingwekkend, zodra je het centrum verlaat is het net alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat. Het complex van Bayezid II, met het psychiatrische ziekenhuis en de medische school, was de eerste stop. Een architectonisch hoogtepunt, en ook het medische museum dat tegenwoordig in het complex zit, is zeer zeker de moeite waard. Zo heb ik onder meer geleerd dat al eeuwen geleden de Osmaanse dokters bijzondere therapieën, zoals muziektherapie, toepasten op psychiatrische patiënten, terwijl deze rond deze tijd in Europa vaak genoeg op de brandstapel belandden. De architectuur van het gebouw is ook hierop aangepast, en een grote fontein met stromend water moest de patiënten kalmeren. Hoe succesvol dit was durf ik niet te zeggen, maar een rustgevende plaats was het zeker. 's Middags vervolgde ik mijn wandeling naar het voormalige paleis van de sultans, dat behoorlijk vervallen was, en dat tijdens een van de recentere oorlogen ook bijna volledig verwoest is. Er wordt aan gewerkt, maar veel meer dan de keukens, de hammam, een deel van de poort en een paviljoen staat niet veel meer overeind. Op de terugweg kwam ik ook nog langs het stadion waar 's zomers de worstelwedstrijden plaatsvinden. Blijkbaar is dit na de Olympische Spelen het oudste sportevenement ter wereld, althans, dat zeggen de mensen in Edirne. Ik had er nog nooit van gehoord en jullie vast ook niet, maar goed.

's Avonds vervolgde ik mijn reis naar mijn tweede bestemming, Çanakkale. Daar zag ik van tevoren wel een beetje tegenop, want ik zou pas midden in de nacht in Çanakkale aankomen, en dat is niet bepaald het moment waarop je wilt verdwalen in een stad die je niet kent. Maar volgens internet zouden de bussen stoppen bij de ferry, en het hostel zou dan nog 50 meter de hoofdstraat inlopen moeten zijn. Dat viel bijna niet te missen, toch? Het was dan ook een onaangename verrassing dat bij het kopen van het ticket bleek dat de bussen niet bij de ferry's, maar bij het busstadion buiten de stad zouden stoppen. In Edirne was dat allemaal goed gegaan, dankzij een medepassagier die ook Engels sprak, maar helemaal gerust was ik er toch niet op. Mijn verbazing was dan ook groot toen bij aankomst in Çanakkale een shuttlebusje klaar stond, die mij voor de ingang van het hostel afzette, nog vroeger dan ik had gehoopt. Hulde voor Metro!! De volgende ochtend vond ik een briefje in mijn koffer. ‘Hey Brigitte, je had het vast niet door vannacht, maar ik was hier ook. Ik check zo uit en je slaapt nog, dus een hele fijne tijd hier'. Van een van de andere internationale studenten van Sabanci. Hoe toevallig!

Voor de eerste dag had ik een middagtour Gallipoli geboekt, naar het ANZAC (Australia and New Zealand Army Corps) gedeelte. De meeste toeristen in Çanakkale zijn dan ook afkomstig vanuit dat gedeelte van de wereld, waar Gallipoli één van de belangrijkste momenten uit de geschiedenis is. Het is Gallipoli dat de koloniale troepen deed afvragen voor wie zij eigenlijk vochten, en de Australische en Nieuw-Zeelandse identiteit, als aparte naties, werd hier min of meer gevormd. Afgezien van een verdwaalde Engelsman en een Amerikaan bestond mijn gezelschap dus alleen maar uit ‘Kiwis' en ‘Aussies'. De film Gallipoli, met Mel Gibson, die ik eigenlijk als voorbereiding op het bezoek had willen kijken had ik er niet meer tussen kunnen proppen in het drukke schema, maar door alle historisch verantwoorde boeken en primaire bronnen die ik van de zomer gelezen had was ik toch niet helemaal zonder achtergrondkennis. De gids viel mij daardoor positief op, met zijn enorme feitenkennis en genuanceerde verhaal. Het zien van de plaatsen zelf was ook goed, nu kan ik wat ik lees aan primaire bronnen ook beter visualeren. En ik heb nog niet genoeg gezien, dus op mijn laatste dag hier breng ik ook nog een bezoekje aan het zuidelijke gedeelte van het eiland, waar de Engelse sector was.

Vandaag ben ik 's ochtends in Troje geweest. Dat was oké, maar zoals veel andere reizigers al hadden gezegd, het is eigenlijk best teleurstellend. Er zijn veel betere ruines in Turkije te vinden, dat absoluut. Met twee uurtjes was ik eigenlijk wel klaar, dus weer terug naar Çanakkale gegaan, om daar een bezoekje te brengen aan het Naval Museum, dat gevestigd is in een oud fort. Ook dat was interessant, maar vrij klein, dus ik had zelfs nog tijd over voor een bezoek aan het stadsmuseum, een wandeling over de boulevard, en een tocht langs een aantal winkels. Al met al er dus in geslaagd veel meer in een dag te proppen dan ik had verwacht :P Morgen ga ik naar Bozcaada, een eiland in de buurt. Dat zou ook mooi moeten zijn, en zolang het droog blijft denk ik dat ik mij daar best kan amuseren. Aan het strand liggen, wat de meeste toeristen daar schijnen te doen, zal er echter niet in zitten, ben ik bang...