Na deze onderbreking meteen over naar de orde van de dag, aangezien ik nog veeeeel meer te vertellen heb. Ook vandaag was weer een heerlijke dag, waarbij het kwik tot bijna 30 graden steeg. Vandaag besloot ik op avontuur te gaan aan de Aziatische kant en het Beylerbeyi paleis, de zomerresidentie van de Osmaanse sultans aan de Bosporus, te bezoeken. Aangezien de Engelstalige versie van de IETT ‘How to get there?' eruit lag, moest ik het doen met de aanwijzingen van een Turkse vriend, die had gezegd dat ik een bus vanuit Kadiköy (de hub aan de Aziatische kant) moest nemen, plus één berichtje op een internetforum, waarbij de auteur schreef dat buslijnen 14M of 15F gebruikt konden worden, plus de naam van de halte (toepasselijk Beylerbeyi Sarayi, dat had ik zelf nog wel kunnen bedenken :D). Een ongekende luxe qua informatie, want openbaar vervoer hier is voorlopig nog erg onbegrijpelijk. Ja, het is goedkoop, rijdt vaak en op tijd, komt vrijwel overal, maar ik kom er maar niet eenvoudig achter hoe ik van punt A naar punt B kom. In de meeste gevallen komt het neer op trial and error. Je gaat naar een plaats waar je denkt dat er wel eens een aansluiting zou kunnen zijn (Kadiköy, Taksim, etc.), en met een beetje geluk is dat ook zo en kom je op de juiste plaats van bestemming. Your Lucky day is wanneer je een moderne bus treft waarin de haltes aangegeven worden, of wanneer je bij het eindpunt van een lijn moet zijn. Mensen willen je graag helpen, maar het blijft vooral handen- en voetenwerk, met een paar woordjes Turks of Engels hier en daar. Het moge duidelijk zijn dat de controlfreak in mij hier lastige tijden tegemoet gaat. Het liefst wil ik een overzicht hebben van bussen, tijden en haltes, en eigenlijk ook nog een chauffeur die ik kan vertellen dat ik onbekend ben in dit gebied, of hij alsjeblieft wilt stoppen bij de juiste halte. Dat kan hier niet, dus moet ik het loslaten en hopen op het beste. Lastig, erg lastig.

Kadiköy is mijn minst favoriete hub. Op mijn eerste reis terug naar huis vanaf de Europese kant heb ik minstens een half uur gezocht naar een bushalte die verdwenen leek te zijn. Toen ik uiteindelijk iemand had gevonden die Engels sprak en die mij kon vertellen waar ik de bus naar Bostanci kon vinden leken mijn problemen opgelost te zijn. Ik had namelijk niet bij het busstation moeten kijken, maar in de straat daarnaast, ‘bij de moskee'. Dus ik naar de moskee gelopen, nog steeds geen bushalte. Nergens - te - bekennen! Uit pure wanhoop toen maar de trein genomen, wat je eigenlijk niet moet doen op een al te laat tijdstip, maar dat was ten minste een vervoersmiddel dat mij thuis zou kunnen brengen. Thuis gekomen heeft Selen de grootste lol, hoe ik toch die bushalte had kunnen missen? Het was zo obvious dat een blinde dat nog had kunnen zien! Wij een aantal dagen later samen naar Kadiköy gegaan, laat ze mij de bushalte zien. Inderdaad, bij de moskee. Maar wel een andere moskee dan waar ik stond, in de zijstraat in plaats van op de hoofdstraat :P Dat soort dingen gebeuren dus alleen in het Midden-Oosten :D :D Vandaag had ik echter een verbazingwekkend soepele reis naar Beylerbeyi. De bushalte in Kadiköy was eenvoudig te vinden en van de trein kon ik bijna meteen de bus in; de chauffeur sprak weliswaar geen Engels, maar met handen en voeten kwamen we er prima uit. De haltes werden aangegeven, en een uur en een kwartier later werd ik afgezet bijna voor de poort van het paleis. De terugreis was net zo fijn. Perfect!

Het paleis zelf was klein, maar fijn. Vergeleken met het Dolmabahce valt bijna elk paleis in het niet, maar niettemin is dit optrekje het bezoeken zeker waard. Net zoals bij het Dolmabahce valt hier vooral de grote moeite van de Turkse overheid om de paleizen te bewaren positief op. Bezoeken is alleen mogelijk onder begeleiding, fotograferen is ten strengste verboden binnen en elke bezoeker moet plastic zakjes om de schoenen doen om de kwetsbare tapijten op de grond zo min mogelijk te beschadigen. Voor elk paleis is er een quotum, en zodra dat aantal bezoekers bereikt is worden er die dag geen mensen meer toegelaten. Vervelend voor de toerist vandaag de dag, maar alleen het feit dat er over dit soort dingen wordt nagedacht, over hoe het paleis het beste bewaard wordt, zodat ook in de toekomst mensen ervan kunnen genieten, alleen dat al vind ik bijzonder positief. Niet alleen in Turkije, maar ook in andere landen in het Midden-Oosten (ook in Israel en Jordanië heb ik bijvoorbeeld soortgelijke voorbeelden gezien) lijkt er tegenwoordig steeds meer aandacht te komen voor dit soort onderwerpen. De resultaten (de soms gruwelijke, ahistorische reconstructies bovenop de oude fundamenten) zijn misschien niet ieders smaak, maar het thema staat in ieder geval op de agenda en dat is goed.

Wat ik morgen precies ga doen is nog een vraagteken. Ik had in eerste instantie het idee om naar Yedikule te gaan, maar mijn gezelschap stelde Ortaköy voor. Geen idee wat dat precies is, ik laat mij verrassen. En ik geef eerlijk toe, nadat ik de afgelopen twee weken elke dag opnieuw het wiel heb moeten uitvinden vind ik het vooruitzicht om achterover te kunnen leunen en rondgeleid te worden best wel een fijn idee.

Iyi gunler,

Brigitte