Aangezien het alweer even geleden is dat ik mijn avonturen in het Turkse met het thuisfront gedeeld heb, hierbij weer een nieuwe update. De laatste keer sloot ik af met het voornemen om de dag daarop naar Ortaköy te gaan, en zo geschiedde. 's Ochtends namen de Turkse jongeman en ik de ferry (met stip op 1 van meest relaxe manieren om de Bosporus over te steken), om daarna een heerlijke dag door te brengen aan het water. Ortaköy zelf vond ik niet heel bijzonder, maar het schijnt een van de places to be te zijn. Waarom is mij niet helemaal duidelijk geworden though.

Voor zondag was er een grote Erasmusmeeting aangekondigd op een van de eilandjes voor de kust bij Istanbul, Heybeliada. Heybeliada is internationaal vooral bekend vanwege het sinds de jaren '70 voorslepende conflict over de Grieks-Orthodoxe theologische hogeschool, die op het hoogste punt van het eiland ligt. Daar ben ik niet geweest, mijn bezoek aan Heybeliada was dit maal beperkt tot het strand. Samen met een aantal Nederlandse en Italiaanse studenten van voornamelijk Bogazici (iedereen hier lijkt aan Bogazici te studeren..) genoot ik van het fijne zomerweer, terwijl al mijn vriendinnetjes en vriendinnetjes back home al lang en breed weer in de collegebanken zaten.

Maandag had ik weer genoeg energie verzameld om weer op pad te gaan. 's Ochtends bezocht ik het Europese fort (of Rumeli Hisari), gebouwd ten tijde van de Osmaanse belegering van Constantinopel. Heel dapper klom ik langs een trap omhoog naar een uitkijktoren, maar vanwege het gebrek aan een reling en hekken besloot ik het dan ook maar bij een klimpartij te laten. Het uitzicht vanuit de andere punten was ongetwijfeld even mooi geweest, maar mijn hoogtevrees en het verstand hadden de overhand. De weergoden waren mij niet gunstig gezind deze dag. Optimistisch als altijd was ik 's ochtends in korte broek vertrokken, maar daar kwam ik al vrij snel op terug: dikke regendruppels. Not exactly what I signed up for!!

's Middags bezocht ik de Turkse versie van Madurodam, nog niet zo heel erg lang geleden gebouwd op initiatief van een Turkse Nederlander. Na een uurtje of twee ‘oh wat schattig!' (en ‘daar moet ik ook naar toe!') geroepen te hebben bij de verschillende modellen had ik het wel gezien daar, en gewapend met mijn nieuwe aanwinst, een dansende derwisjen-mok, vertrok ik weer richting Istiklal, om nog een paar winkels te bezoeken. Wederom ben ik echter braaf geweest :)

Gisteren was de eerste dag van de introductie voor de internationale studenten op de universiteit zelf. Eindelijk begon dan ook het semester op Sabanci. Voor een kleine universiteit als Sabanci (er zijn bijvoorbeeld maar 650 masterstudenten) waren er verrassend veel internationale studenten. En ook opmerkelijk veel Nederlandse studenten. Waar ik in Schotland slechts het gezelschap had van twee dames uit Nijmegen waren hier de Nederlandse studenten op twee handen zeker niet te tellen. Uit Leiden ben ik de enige studente (in heel Istanbul, heb ik mij laten vertellen), maar er zijn wel dames uit Rotterdam, Amsterdam, Nijmegen, Wageningen en so on. Studiegenootjes heb ik nog niet ontmoet, de meeste studenten lijken bachelorstudenten te zijn. Er is niemand die zich specifiek bezig houdt met Turkse dingen, al heb ik wel al studenten international relations en politicologie en aanverwante studies ontmoet.

De introductiedag zelf was vooral heel, heel, heel veel informatie, waarvan een groot gedeelte het ene oor in en het andere oor uit ging. Een typische introductie dus. Interessant waren de seminars of colleges, bijvoorbeeld over het Osmaanse Rijk en Turkije. De feiten waren voor mij uiteraard niet nieuw meer, niettemin was het interessant om te horen wat een historicus als Halil Berktay over de relatie tussen de twee te zeggen had. Ik heb mij ingeschreven voor een van zijn vakken, en ik ben heel benieuwd :) 's Avonds was er een introductie party, maar aangezien ik de volgende dag al om kwart voor zeven op zou moeten, leek het mij geen al te briljant idee om daar naar toe te gaan. Nog afgezien van het feit dat ik niet zo'n feestbeest ben en compleet uitgeput was. Daarom in plaats van de party een hapje gegeten met de Turkse jongeman en zijn roommate.

De tol van de party van gisteravond was duidelijk te zien vandaag. De opkomst was misschien 15% van het totale aantal studenten, en nog een aardig gedeelte van de mensen besloot een deel van de introductie maar gewoon over te slaan. Uiteraard was ik wel braaf om 10 uur aanwezig voor een college over Turkse cultuur. Ik had iets vergelijkbaars met het college voor de internationale studenten in Leiden verwacht, met leuke anekdotes and the like. In plaats daarvan werden we met grote theorieën (ik zie ene Vakhtang K. nu breed grijnzen..) om de oren geslagen. Was interessant, maar had interessanter kunnen zijn. Na het praatje over leven op de campus (je moet je aan de regels houden, regels zijn dit en dit en dit, absoluut geen alcohol.. enfin) mijn registratie ingeleverd, hopelijk krijg ik dan snel mijn studentenkaart, zodat ik aan het werk kan. Aangezien niemand waarmee ik sprak van plan was om te blijven voor het middagprogramma (een shoppingtour, maar daar moest je eerst nog een uur op wachten) ben ik ook maar tegen 1 uur weer terug naar Kadiköy gegaan.

Een onverwachte vrije middag dus. Had ik mijn documenten bij gehad, dan had ik zelfs nog mijn residence permit op kunnen halen. In plaats daarvan naar het Capitol geweest, aangezien een Turkse jongedame dat gisteren aanraadde. Je moet wat als je camera thuis ligt. Istanbul staat bekend om de gigantische winkelcentra, dus met een beetje fantasie zou je ook dit kunnen aanmerken als een culturele ervaring. Of iets in die richting. Het Capitol was aardig, maar niet reusachtig, niet zo reusachtig als ze er wel moeten zijn. Niettemin wat broodnodige inkopen gedaan. Gebrek aan verleiding (chips, koekjes, snoep) heeft ervoor gezorgd dat ik nu al een nieuwe broek nodig had bijvoorbeeld :P

Wat ik morgen precies ga doen is nog niet helemaal duidelijk. Ik moet sowieso dus mijn residence permit ophalen (zodat ik ook naar het buitenland kan), en eigenlijk wil ik ook nog wel in Yedikule gaan kijken, mochten de belangrijkste bezienswaardigheden, zoals de stadsmuren, het fort en de Chora-kerk, open zijn. Dat is volgens mij niet al te ver van het politiebureau, dus dat moet wel te doen zijn. In ieder geval is het aan de juiste kant van de Bosporus, dat scheelt hier al heel veel. Niettemin kost openbaar vervoer altijd meer tijd dan je verwacht, dus ik ga er maar weer een vroegertje van maken vandaag.

Bis morgen,

Bri