Op verzoek wederom een paar regels uit Istanbul. Het niet-meer-zo-heel-erg-zonnige Istanbul welteverstaan. De geplande rit naar de Zwarte Zee hebben de Spaanse jongedame en ik dan ook maar uitgesteld: 18 graden en regen leek ons niet echt bikiniweer meer. Vandaag dan ook maar voor het eerst de jas en een truitje uit de kast getrokken, zou de zomer nu echt voorbij zijn?

De eerste tekenen waren gistermorgen al te zien. Toen ik het huis verliet was het asfalt verdacht donker; alsof er die nacht regendruppels gevallen waren. Gelukkig had ik net de avond daarvoor mijn korte broek in de was gegooid, en was de kledingkeuze beperkt geweest tot lang, langer, langst. Op het programma stond die dag een bezoek aan het politiebureau, waar ik mijn residence permit zou moeten ophalen. Vorige week was mij niet meer verteld dan waar ik ongeveer moest zijn, over de procedure zelf was mij helemaal niets bekend. Het duurde daarom even voordat ik begreep dat het niet de bedoeling was dat je met je formulier in de rij zou gaan staan (zoals ik in eerste instantie gedaan had), maar dat je je langs de rij in het kamertje met politieagenten moest wurmen, om vervolgens daar je formulier in te leveren. Vervolgens begon weer het lange wachten, waarbij de agenten regelmatig naar buiten kwamen met een stapeltje papieren. Werd je naam genoemd, dan mocht je in de rij gaan staan en, nadat deze voorzien waren van stempels en handtekeningen (de Turken zijn er gek op) de papieren mee naar huis nemen. Zo kreeg ik na 2.5 uur wachten mijn felbegeerde residence permit. Buitenland, here I come!

Na het politiebureau was het te laat om helemaal nog naar Yedikule af te reizen. In plaats daarvan maakte ik een wandeling in de buurt van Aksaray, om daarna de tram naar Tophane te nemen. Op weg naar Sultanahmed had ik daar steeds een aantal fijne moskeeën gezien, die zeker een bezoekje waard zouden zijn. Tijdens het bezoek aan de laatste moskee werd ik na afloop van het gebed aangesproken door een Turkse jongeman, die mij wist te vertellen dat op donderdag het Istanbul Modern gratis was, en dat er nog een aantal dagen een interessante tentoonstelling zou zijn. Die tentoonstelling heb ik uiteindelijk niet meer gezien, want al snel kwam ik een aantal andere internationale studenten tegen, waaronder een jongedame van Sabanci, die ik even daarvoor tijdens de introductiedagen had leren kennen. Heb daarna nog een stukje met hen gewandeld en een kopje Turkse thee met hen gedronken, voordat ik huiswaarts keerde.

Nadat de Zwarte Zee gecancelled was, had ik een hele vrije vrijdag ter beschikking. De voorspelde regen beperkte de mogelijkheden echter enigszins. 's Ochtends besloot ik het Yildiz paleis te bezoeken, weer een negentiende eeuws Osmaans paleis. Een groot gedeelte van het paleis wordt momenteel gerenoveerd, en eerlijk is eerlijk, dat is nodig ook. Delen van het paleis zijn in veel slechtere staat dan bijvoorbeeld het Dolmabahce, dat, als ik mij niet vergis, uit dezelfde periode stamt. Het is duidelijk dat dit paleis veel minder vaak bezocht wordt. Het museum doet wat rommelig aan, en een grote collectie porselein en andere voorwerpen uit de late Osmaanse periode lijken randomly door elkaar tentoongesteld te worden. Enkele kamers zijn opnieuw ingericht, maar ook dit doet minder luxueus aan dan het Dolmabahce, en er lijkt minder goed over nagedacht te zijn. Ik was de enige toerist op dat moment, en hoewel de tuinen eigenlijk niet toegankelijk waren voor publiek werd er daarom een bewaker (met paraplu!) opgetrommeld om mij de tuinen en de kiosken te laten zien. Zeer tof!

Na een korte stop bij het daarnaast gelegen stadsmuseum (een kleine, maar interessante collectie voorwerpen, plus een aantal fijne kalligrafische kunstwerken), vervolgde ik hierna mijn weg naar het militaire museum, omdat de mehterband teruggekeerd was naar Turkije na een aantal dagen in het buitenland te zijn geweest. Bij mijn vorige bezoek was er - tot mijn grote verdriet - geen concert geweest, dus vandaar dit tweede bezoek. En de band was het helemaal waard. Een groot muziekcorps (ik vraag mij nog steeds af hoe het mogelijk is dat zoveel volwassen mannen vijf dagen per week een uurtje optreden in wat toch gewoon werktijd zou moeten zijn.. zou lid van een mehterband zijn een fulltime bezigheid zijn?), traditionele muziek, kleurige uitdossing.. helemaal top!

Aangezien het nog enigszins vroeg was om huiswaarts te keren (en ik inmiddels eindelijk opgedroogd was) bracht ik daarna nog een bezoekje aan Karaköy en Eminönü. Onderaan de Galatabrug zitten allerlei restaurantjes, en uiteraard wilde ik die met eigen ogen zien. Mensen vragen of ik geen last heb van vervelende Turkse mannen. Nou, ik ben nog nooit zo vaak aangesproken als vanmiddag bij de Galataburg! Ik ben over het algemeen juist positief verbaasd over de mannen in Istanbul, blijkbaar is het ook mogelijk om als meisje alleen je ding te doen zonder elke paar meter aangesproken te worden. Dit is duidelijk het meest relaxte stukje Turkije waar ik ooit geweest ben :)

Via de Galatabrug liep ik naar Eminönü, waar ik wederom een bezoek bracht aan de Yeni Camii, tot dusver mijn favoriete moskee. De Blauwe Moskee is misschien mooier, maar mijn tofste ervaring had ik bij de Yeni Camii, waar ik de vrijdagspreek en het gebed mocht bijwonen. Dat kan blijkbaar allemaal in Turkije, heel gaaf. Waar ik tot dusver ook geweest ben, normaal moet je als niet-moslim de moskee verlaten als het tijd is om te bidden, hier mochten de toeristen gewoon blijven. Hoewel ik geen woord van de preek begreep (nou ja, af en toe wel een woord, maar meer dan ook niet), staat dit toch zeker in de lijst met favoriete momenten in Istanbul.

De dag sloot ik af bij de Egyptische bazaar in Eminönü. Die geuren, die kleuren, die bedrijvigheid.. dat gaat nooit vervelen. Een plek om rond te dwalen, te verdwalen, vast te leggen, en om te onthouden, al is het bijna net zo toeristisch als de grote bazaar. Volgende week hoop ik een bezoekje te brengen aan de bazaar van Kadiköy, die schijnt meer voor de Turken zelf te zijn. Ik ben benieuwd. Ook dan gaat de camera zeker mee :)