De laatste post dateert alweer van enkele dagen geleden, dus tijd voor een nieuwe update. Zaterdag stond er een city tour op het programma. Ik vermoedde de meeste dingen al gezien te hebben, dus ik ging puur voor het sociale gedeelte. Ook al had ik de Aya Sofia, de Blauwe Moskee en het Topkapi al gezien, het was het zeker wel waard. Een hoop leuke mensen ontmoet, een lekker zonnetje, oude stenen.. helemaal prima! Nadat mijn gezelschap naar de campus teruggekeerd was ben ik zelf nog even naar de mausoleums naast de Aya Sofia geweest, die ik vorige keer helemaal over het hoofd gezien had. Toen ik bij Kabatas stond, klaar om de zeebus terug naar Bostanci te nemen (die om een of andere vage reden gecancelled was vorig weekend?) kreeg ik een smsje van de Turkse jongeman, of ik met hem en zijn studiegenootjes naar een Turkse avond wilde. Er zou Turks eten en Turkse muziek zijn. En heel veel Turkse studenten, dus een mooie geledenheid om ook eens in contact te komen met de lokale studenten. Daar kun je geen nee tegen zeggen, toch? Uiteindelijk was door de harde (fasil) muziek een echt gesprek voeren lastig, maar toch een leuke avond gehad.

De terugweg was iets minder plezierig though. Om 11 uur de bus gepakt, want ik had grote plannen voor de dag daarop. De brug over duurde zoals gebruikelijk een eeuwigheid, maar zo rond 1 uur waren we toch in Bostanci. Op een gegeven moment besluit de buschauffeur echter dat het genoeg was, en hij wil niet meer verder rijden. Ik ben de enige in de bus, en in plaats van naar Altbostanci door te rijden, zoals hij hoort te doen, zegt hij ‘Ustbostanci!' en wil hij mij eruit zetten. In een gebied dat ik niet ken, om 1 uur 's nachts. Daar was ik het uiteraard niet mee eens, en na een discussie (voor zover dat mogelijk is met iemand die geen Engels spreekt) dooft hij de lichten en keert hij de bus om en gaat hij terug naar Taksim. Ik was niet bepaald happy, so to say.. Meteen daarna volgde een nieuwe poging, met een nog vollere bus. En zo kwam ik om 3 uur 's nachts eindelijk aan op de plaats van bestemming. ‘Altbostanci!' roept de buschauffeur vrolijk. Ik wil zuchten en met mijn ogen rollen, in plaats daarvan knik ik en glimlach ik nog eens vriendelijk, terwijl ik hem uitgebreid bedank.

De volgende dag maar thuis gebleven, want toen ik eindelijk boven water was gingen de zeebussen naar Yenikapi al niet meer. In plaats daarvan dus met mijn e-reader aan het water gaan zitten en de twee boeken uitgelezen die ik nog aan het lezen was, en uitgebreid boodschappen gedaan in de verschillende supermarkten in de omgeving, plus de buurt een beetje verkend, voor het geval ik nog eens zo'n buschauffeur tegen zou komen.

De dag daarop had ik mijn eerste college. Omdat ik pas tegen het einde van de middag college had, besloot ik 's ochtends een wandeling door de buurt te maken, om eens te kijken wat er nog aan faciliteiten in de buurt is. Dat leverde niet zo heel veel bijzonders op, behalve dan de ontdekking van een parkje in de buurt. Niettemin was het fijn om in het zonnetje rond te lopen. Toen ik voor de zekerheid de shuttlebus uren wilde checken, bleek echter dat ik de dag daarvoor niet het juiste schema had bekeken, omdat het net gisteren veranderd was. Er zou een bus om 12.30 zijn en daarna pas weer om 14.45, in plaats van om 13.30. En aangezien het al 12 uur was, zou ik die van 12.30 nevernooitniet halen, omdat ik ook nog een stukje met de trein moet om naar de shuttles te komen. Dus maar de shuttle van 14.45 genomen, in de hoop dat een klein uurtje genoeg zou zijn om op Sabanci te komen. Dat zou in theorie haalbaar geweest moeten zijn, maar door een lange stop bij de Carrefour en de uitgebreide veiligheidscontroles bij aankomst was ik er om 15.45. En het college begon dus om 15.40, en ik had geen flauw idee waar ik moest zijn. Kortom: ik was te laat. Fijne indruk maak je dan, op je eerste college. Ik ben in mijn hele academische loopbaan slechts 1x eerder te laat geweest, en toen had ik nog een geldig excuus, want het was hartstikke wit buiten. Nu kon ik hoogstens de schuld geven aan het verkeer, want eerlijk is eerlijk, het is niet te berekenen hoe lang het kost om ergens te komen. Op mijn eerste afspraak in Istanbul was ik 1.5 uur te laat, nu ‘maar' 10 minuten. I'm improving :)

Het college zelf dan. De week begint met een geschiedeniscollege, over Turks nationalisme. We gaan primaire bronnen (poëzie, literatuur etc) lezen en in context plaatsen, met een speciale aandacht dus voor nationalisme in de laat Osmaanse periode en de vroege Republiek. De docent heeft een heel aantal primaire bronnen naar het Engels vertaald, waaronder ook uit de Eerste Wereldoorlog. Het klinkt superinteressant en ook van de docent heb ik tot nu toe een positieve indruk. Hij is toch wel een grote naam, heeft onder meer aan Harvard gedoceerd, en is ook bijzonder kritisch. Al in het eerste college kwam de Armeense kwestie/genocide bijvoorbeeld voorbij. Zijn openingscollege voor de internationale studenten was al goed, en ook zijn college gisteren was interessant. Hij gaat snel en verwacht veel voorkennis, maar tot nu toe heb ik geen enkel probleem het te volgen. De klas is een mix tussen undergraduate, graduate en PhD-studenten, en er zijn ook een aantal uitwisselingsstudenten, vooral uit Duitsland.

Vandaag had ik vrij, en samen met mijn flatgenootje Selen had ik plannen gemaakt om naar de grote bazaar in Kadiköy te gaan. Selen is echter nog steeds bezig met haar aanmelding in Spanje, en ze werd zo vaak van het kastje naar de muur gestuurd dat ze uiteindelijk geen tijd meer had om naar de bazaar te gaan. Uiteindelijk dus maar alleen gegaan, was ook niet al te lastig te vinden met enige uitleg. De bazaar was leuk, Turkser dan de grote bazaar aan de Europese zijde, en daardoor authentieker. Dat betekende helaas ook dat ze er niet echt iets hadden aan producten wat mij aansprak, en heb dan ook niets gekocht. Het bezoek was het echter dubbel en dwars waard, dus elke internationale student moet daar naar toe om Turkse cultuur op te snuiven.

Na het bezoek aan de bazaar besloot ik langs het stadion van Fenerbahce te gaan, om te kijken of er iemand aanwezig was die Engels sprak en die mij informatie kon geven over de wedstrijden en kaartjes. De dag daarvoor had ik namelijk in de trein een gigantische groep Fenerbahce supporters gezien, allemaal vrouwelijk. Letterlijk een hele trein vol geel-zwarte shirtjes. Navraag leverde interessante informatie op: Fenerbahce moest een aantal wedstrijden voor een publiek van alleen vrouwen en kinderen spelen, als straf voor slecht gedrag van de supporters even daarvoor. Daar wilde ik uiteraard wel meer over weten, en zo kwam ik uiteindelijk terecht bij de directeur van het museum van Fenerbahce, die een paar woorden Engels plus wat Duits sprak. En aan het einde van de rit had ik twee gratis kaartjes voor de derby die gespeeld wordt over twee weken, Fenerbahce-Besiktas. Kan ik meteen twee van de drie clubs in Istanbul van mijn lijstje schrappen. Supertoll!!