Tot mijn grote schaamte zie ik dat het alweer veel te lang geleden is dat ik hier een paar alineas heb geschreven, dus wederom weer een paar regels uit Istanbul. De nazomer duurt hier heerlijk lang. Hoewel het vandaag bar en boos was (de tweede keer in vijf weken oid) is er voor komende week nog heel aardig weer voorspeld. Op een aantal dagen zullen we wat wolkjes te zien krijgen, maar volgens mij kunnen zusterlief en ik volgend weekend nog best naar de Zwarte Zee. Het is dan wel geen 30 graden meer, maar 25 voldoet ook nog.

Voorlopig gaat alles hier z'n gangetje. Het universitaire gedeelte is behoorlijk intensief, vooral ook door de lange reistijd. Vandaag kwam ik wederom pas om 11 uur thuis, nadat ik, heel avontuurlijk, een nieuwe buslijn uitgeprobeerd had. Normaal ga ik met de trein terug, of, als het later op de avond is, met de bus. Er is een bus vanaf het shuttle punt naar Bostanci, maar vandaag kwam de bus naar Pendik, die volgens Selen ook in de buurt zou stoppen, eerder langs de bushalte gereden. De buschauffeur keek mij niet heel erg begrijpend aan toen ik de bushalte waar ik naar toe moest noemde, dus het was nog even spannend of ik wel op de juiste plek zou aanbelanden (vooral toen het systeem dat de haltes aangeeft het ook nog begaf..), maar ook deze keer was eind goed al goed.

Openbaar vervoer in Istanbul is onbegrijpelijk, ook voor de mensen uit Istanbul zelf. Er zijn dan ook gigantisch veel buslijnen, en alleen een genie slaagt erin om ze allemaal te kennen. Vooral ook omdat er ook een 1A, 1B, 1C etc. is. Vorige week kwam ik erachter dat er ook een bus naar het tweede shuttle punt is, maar bij gebrek aan kennis van het Turks hier en van het Engels bij de mensen van het informatiepunt kwam ik er niet achter of er nog meer bussen daar naar toe gingen, bij welke halte ik zou moeten uitstappen en hoe lang het zou duren om daar te komen; allemaal best wel essentiële vragen. Dus mijn persoonlijke dragoman de zinnen laten vertalen in goed Turks en met het papier de dag daarop terug gegaan, en toen was de juiste informatie krijgen opeens helemaal niet zo lastig meer. Ik hoop dat mijn cursus Turks dit probleem heel, heel, heel snel op gaat lossen, zodat ik niet elke keer Turk(en) hoef lastig te vallen hiermee.

De verkregen informatie was niet helemaal wat ik gehoopt had, dus uiteindelijk op een drukke vrijdagavond, toen het alleen al anderhalf uur had gekost om naar de Carrefour (= het tweede shuttle punt) te komen, besloot ik de metro eens te gaan testen. Niet voordat ik eerst een uurtje in de Carrefour had rondgedwaald uiteraard. De verleiding om Nederlandse kaas mee te nemen was groot, heel groot, maar uiteindelijk besloot de Zeeuw in mij dat de prijzen echt belachelijk waren (al gauw 10x zoveel als thuis :P) en dat ik beter nog even kon wachten tot ik écht heimwee zou krijgen met Nederlandse kaas kopen. En bovendien lagen er nog maar drie andere kazen in mijn koelkast. Ja, ik ben nog steeds op zoek naar het merk dat enigszins naar Goddelijke Goudse Kaas smaakt. Dus uiteindelijk zonder kaas (maar met kaasschaaf) naar huis teruggekeerd. Met de metro, zoals gezegd. De metro gaat supersnel, binnen 5 minuten stond ik weer in het juiste district. Alleen die weg naar huis daarna. Dat is per dag al gauw drie kwartier lopen. Goede oefening hoor, maar alleen als het lekker weer is ;)

Na dit lange betoog over openbaar vervoer, over naar vrolijkere onderwerpen. Gisteren ben ik naar Fenerbahçe-Besiktas geweest, samen met een Duitse jongedame. Dat kon deze keer gewoon, want alleen vrouwen en kinderen mochten erbij zijn. En het was gratis, ook best wel fijn, haha. De kaartjes had ik twee weken terug al gereserveerd. Afgelopen week waren er nog een stuk of 8 andere jongedames die zich meldden voor nog meer kaartjes, maar toen ik mijn kaartjes op ging halen bleek het helaas al uitverkocht te zijn. Niet heel verwonderlijk though, gezien het feit dat het een derby was tussen twee van de grootste clubs van Turkije. Maar als we volgende keer weer gaan, dan zijn we zeker met een stuk of tien meiden, gok ik. Wedstrijd zelf was ontzettend leuk. Naast Dirk Kuyt speelde bij Fenerbahçe ook Raul Meireles mee, een andere ex-Liverpool speler. Bij de tegenstander kende ik alleen Julien Escudé, de ex-Ajacied. Besiktas had de laatste tijd met nogal wat financiële problemen te kampen gehad hoorde ik van verschillende kanten, vandaar dat het team niet meer was wat het ooit geweest is. Dat was ook wel te zien, want er kwam vrij weinig goeds vanuit zwart-wit deze keer, zeker niet nadat ze ook nog met tien man kwamen te staan na een domme rode kaart. Maar wij hadden hoe dan ook lol, want de sfeer was hartstikke goed en aangezien de cd op repeat leek te staan ken ik inmiddels ook alle Fenerbahçe deuntjes. Het is dat ik nauwelijks Turks kan, anders had ik ze ook nog mee kunnen zingen. Het enige wat ik vooralsnog versta is YAAAAAAAAAAAAA?AAAAAAAAAAAAA FENEEEEEEEEEEEERBAAAAAAAAHÇE!!

Het doel was om alle drie de clubs van Istanbul in actie te zien tijdens mijn uitwisseling, het liefst in eigen stadion. Twee van de drie kan ik afstrepen. Eigenlijk wilde ik Besiktas ook nog wel in eigen stadion zien, maar daar ga ik nog even over nadenken, want het voetbal was niet om aan te zien zo slecht, haha. De enige club waar ik nu nog naar toe moet is Galatasaray, en inmiddels heb ik zelfs al twee keer een aanbod van een Turkse bodyguard gekregen, dus dat gaat er vast ook nog wel van komen. Maar hoewel tot dusver alle mensen die ik ontmoet heb hier voor Galatasaray zijn, moet ik eerlijk toegeven dat ik Fenerbahçe ook wel wat vind hebben. En aangezien ik aan de Aziatische kant woon is het eigenlijk best logisch dat ik voor geel-donkerblauw kies. Toch? J

Nog een paar regels over de toekomst voordat ik weer mijn bedje induik. Over niet al te lange tijd (anderhalve week) is het Bayram (te vergelijken met kerstmis bij ons) hier, en dus hebben we een weekje vrij. De mogelijkheden voor reisjes zijn bijna eindeloos. Vanuit Erasmus is er een trip naar Beirut (had ik dolgraag gewild, maar die Israëlische stempel...), ik kan naar Griekenland, naar Bulgarije, ik kan in eigen land blijven.. voorlopig is het idee om eerst naar Edirne te gaan (het vroegere Adrianopel, de hoofdstad voor Istanbul) en vanuit daar naar Çannakkale te gaan. Çannakkale is vlakbij Troje én Gallipoli. En gezien mijn historische interesse mag ik vooral dat laatste uiteraard niet missen, nu ik toch redelijk in de buurt ben. Zelf rondtoeren daar is niet heel erg makkelijk, dan moet je een auto huren, dus ik moet iets van een georganiseerde tocht vinden. De meeste tochten zijn echter vanuit Istanbul of ze zijn maar een halve dag, en dat vind ik toch wel een beetje aan de korte kant. Dus misschien dat ik dan iets van twee halve dagen doe oid, met verschillende plaatsen. Daarnaast is er aan de overkant van de zee bij Çannakkale nog een geweldig mooi eiland, met een schitterend bewaard gebleven kasteel en heel veel haventjes met bootjes, dus het plan is om daar ook een kijkje te nemen. Daarna kan ik either de grens met Griekenland oversteken en Teo een bezoekje brengen, of naar Istanbul terugkeren en nog even naar Bursa afdalen. Maar eerst maar eens even afwachten hoe dit gaat bevallen, of het heel eenvoudig is om rond te reizen zonder een Turkse tolk bij de hand te hebben. Ik ga ervan uit dat alles wel op z'n pootjes terecht zal komen, maar het is zeker wel weer een nieuwe uitdaging J