Het is alweer enige tijd geleden dat ik een stukje geschreven heb, dus hierbij weer eens een update uit Istanbul. De meeste dingen zijn hier nog steeds goed, al wordt het weer langzamerhand wel wat minder. Vrijdag heb ik voor het eerst mijn winterjas aangehad bijvoorbeeld. Al moet ik er wel meteen bijzeggen dat we naar een voetbalwedstrijd gingen, en dat naar mijn ervaring het heel, heel, heel koud kan zijn in stadia in de winter, dus het was vooral als voorzorgsmaatregel bedoeld. Overdag had ik wel gewoon mijn zomerjas aan gehad hoor ;)

Het academische gedeelte is nog steeds interessant, maar wel behoorlijk intensief. Heb vrij weinig tijd voor leuke dingen tussendoor, zoveel leeswerk. Een boek per week plus wat artikelen is geen uitzondering. Met mijn scriptie vordert daarom uiterst traag, om maar niet nauwelijks te zeggen. Ik ben nog steeds bezig met het verzamelen van primaire bronnen. Inmiddels bestaat mijn collectie wel al uit meer dan 2000 kranten, maar ze lezen, daar ben ik nog niet aan toegekomen. Misschien volgend semester nog eens, haha. Momenteel bestaat mijn werk vooral uit het studeren voor de mid-terms. Vrijdag had ik al een toets (ze noemen dat een quiz hier, vrrrreemde benaming, maar goed) van Turks. Dat was vrij simpel, aangezien we de meeste dingen al uitgebreid geoefend hadden. Donderdag heb ik echter de mid-term van Turkish politics, en dat is een stuk minder prettig. Ik heb wel braaf de artikelen en boeken gelezen die we moesten lezen (ongetwijfeld meer dan mijn studiegenootjes kunnen zeggen), maar de meeste informatie gaat het ene oog in en het andere oog uit, zeg maar. Gortdroge stof, over het algemeen extreem saai. Nou ja, we zullen wel zien hoe of wat. Ik ben toch al betrekkelijk slecht bezig dit semester, een keer geen 9 kan er ook nog wel bij.

Ondanks al deze academische dingen moet ik dus ook af en toe tijd maken voor plezier. Ten slotte zijn we niet voor eeuwig in Istanbul. Vrijdag kreeg deze fun de vorm van een voetbalwedstrijd: we gingen naar Besiktas deze keer. Besiktas hadden Hannah en ik al zien spelen tijdens de derby tegen Fenerbahçe, maar we wilden ook graag een keertje naar het Inönü stadion, aangezien je de sfeer die bij een club hoort toch niet echt kunt proeven tijdens een uitwedstrijd zonder fans. Dus hadden we een aantal andere internationale studenten bereid gevonden ons te vergezellen naar Besiktas. Op de ferry van Kadiköy naar Besiktas zat de stemming er al goed in, compleet met vuurwerk en enthousiaste fans die allerlei leuzen schreeuwden. In dit geval was het misschien maar beter dat we geen Turks verstonden, want ze zongen vermoedelijk niet ‘onze vrienden van Bursa, we zijn zo dol op jullie', of iets in die richting. Eerlijk gezegd begonnen we toen een beetje te twijfelen aan het verstand van ons idee om met zes meisjes naar een Turkse voetbalwedstrijd te gaan, maar gelukkig bleek dat uiteindelijk niet nodig te zijn. In tegenstelling eigenlijk. In het vak zaten nauwelijks meisjes, dus we kregen behoorlijk wat aandacht, tot aan mannen die met ons op de foto wilden toe. En we kregen ook een sjaal van een van de fans, lief :D Qua sfeer waren Hannah en ik het erover eens dat Fenerbahçe beter was geweest, de Besiktas supporters leken net wat minder fanatiek te zijn, ondanks het feit dat er nu dus vooral mannen waren. Verrassend, hadden we niet verwacht! Na alle slechte verhalen viel het mij echter 200% mee: afgezien van een enkel vechtpartijtje in het vak naast ons is er geen onvertogen woord gevallen. Voor zover ik kan zeggen dan, maar lichaamstaal is ten slotte internationaal ;)

Vandaag zou ik eigenlijk moeten studeren, maar aangezien dit een ‘once in a lifetime' opportunity was om de brug te voet over te steken besloot ik om het studeren toch maar een aantal uurtjes uit te stellen. Tijdens de marathon, eens per jaar, wordt de Bosporus brug een aantal uur afgesloten voor verkeer. Voetgangers kunnen dan wel oversteken, en dat doen ze dan ook massaal. Hoewel in eerste instantie gezegd was dat een registratie nodig was, besloten we (= Hannah, mijn mede Dutchie Zinaida en onze Turkse gids Mehmet) het er toch maar op de gokken, en gelukkig bleek er geen controle te zijn, dus konden we gewoon doorlopen. En dat was zeer, zeer, zeer cool. Waar normaal gesproken het verkeer alleen stapvoets gaat, konden wij nu van het ene naar het andere continent lopen. ‘Totally worth it', in Hannah's woorden.