Het is somber, zeer somber vandaag in Istanbul. Het regent en onweert aan één stuk door, en om drie uur \'s middags zit ik al met het licht aan. Gelukkig hoef ik niet naar buiten vandaag. Zelfs als ik dat zou willen, dan zou het verstandiger zijn om ook een beetje te studeren, want volgende week heb ik twee mid-terms, waarvan eentje een take-home exam is. Wat dus betekent dat ik volgend weekend alleen mijn huis zal verlaten om brood te halen, maar dat ik voor de rest huisarrest heb.

Dit weekend bleef mijn fun beperkt tot een bezoekje aan Galatasaray, de laatste club op mijn ‘to do\'-lijstje. Toen ik woensdag navraag deed naar het bestaan van een winterstop in het Turkse voetbal bleek dat de mogelijkheden om Galatasaray te bezoeken voordat ik weer naar huis zou gaan vrij beperkt waren. Van de drie thuiswedstrijden waren er maar liefst twee derbies, en kaartjes daarvoor krijgen is niet eenvoudig. De enige niet-derby bleek twee dagen daarop te zijn, maar na een berichtje op FB had ik al snel een gezelschap van twee internationale studenten, twee vrienden van een van de studentes en een Turkse bodyguard verzameld. En zo gingen wij dus gisteren - ook al in de stromende regen - naar de regerend Turks kampioen. Die bovendien enkele dagen eerder Manchester United verslagen had in de Champions League. Needless to say dat onze verwachtingen hoog waren..

Het futuristische stadion van Galatasaray is een bezienswaardigheid op zich. Helaas was het op deze vrijdagavond, toen Galatasaray de strijd aanbond met Gaziantepspor, maar voor de helft gevuld. Met bijzonder matte supporters, om het maar eens zachtjes uit te drukken. Afgezien van een enkel vak achter de goal was er niet bijzonder veel leven in de supporters te ontdekken. In ons vak zaten de meesten zelfs braaf op hun stoeltjes, iets dat bij geen van de andere clubs het geval was geweest. Galatasaray deed duidelijk z\'n best, maar de wedstrijd tegen United leek te spelers uitgeput te hebben. Hoewel dit voetballend het beste team is dat ik tot dusver heb gezien (hier lijkt er ten minste een idee achter het spel te zitten), was ook dit niet heel erg indrukwekkend qua niveau.

Aangezien we de line-up hadden gemist (ondanks het feit dat we braaf een kwartier voor de aftrap op onze plekken zaten) durf ik niet te zeggen wie we precies hebben zien spelen. In ieder geval Felipe Melo, want die werd eraf gestuurd met twee keer geel. En Nordin Amrabat, ex-VVV en PSV, ongetwijfeld nog wel bekend onder de fanatiekste voetbalfans. Toentertijd in ieder geval een zeer fijne speler om naar te kijken, maar goed, ik heb dan ook een zekere voorkeur voor voetballers met een Marokkaanse roots. Deze wedstrijd was hij, in de woorden van mijn buurman, ‘çok kötü\', oftewel ‘heel slecht\', maar goed, de rest van het team was nou niet bepaald heel veel beter. De hoge verwachtingen die ik van tevoren had zijn niet helemaal waargemaakt, so to say.

Na drie bezoekjes aan drie clubs zijn mijn (niet-wetenschappelijk verantwoorde) conclusies de volgende: 1. vrouwen zijn betere supporters dan mannen. Ik heb nog nooit zo\'n fantastische sfeer meegemaakt als bij Fenerbahçe. 2. Besiktas moet duidelijk een nieuw stadion. Je hoort voetbalfans vaak over de charme van oude stadions, maar een afgrijselijk hek dat je zicht dusdanig belemmert dat het storend is, en één wc voor een heel vak.. dat is duidelijk niet meer van deze tijd. Weg ermee, met dat Inönü stadion. Maar ja, gezien de financiële problemen van Besiktas zal dat nog wel even duren voordat het zover is. Helaasch. 3. Naast flesjes en deodorants moet ik voortaan ook mijn kleingeld thuislaten als ik naar een voetbalwedstrijd ga. Bij Besiktas werd het gehele gezelschap (exclusief mijzelf, mij geloven ze blijkbaar op mijn mooie blauwe ogen als ik zeg dat ik geen geld bij heb) beroofd van het muntgeld, en bij Galatasaray deed de security ook een poging hiertoe. Met de vorige ervaring in het achterhoofd had natuurlijk een enkeling gewoon muntgeld bij, maar van de meesten van ons is Galatasaray niet rijker geworden. 4. De reputatie van Turks voetbal is slecht, maar ik heb niets gezien dat dit bevestigde. In tegenstelling: de vrouwen van Fenerbahçe waren onwijs enthousiast en bevlogen, de mannen van Besiktas vonden ons gezelschap van vrouwen maar wat interessant, en de mannen van Galatasaray waren nauwelijks enthousiast te krijgen. Een enkel vechtpartijtje en een beetje vuurwerk, meer heb ik niet gezien. Ongetwijfeld zijn dingen anders als het er écht om gaat, maar mijn advies aan andere voetbalgekke dames is alleen maar het volgende: laat je niet gek maken door alle verhalen en ga gewoon! :)