Vijf dagen in Cairo inmiddels, dus tijd voor een korte update vanuit het centrum van Egypte en misschien wel het gehele Midden-Oosten, het altijd bruisende Cairo. De eerste indruk is vooral chaotisch: van de visa formaliteiten tot het verkeer en het openbaar vervoer. Alles gaat ‘op hoop van zegen’, zeg maar. Een echte cultuurshock heb ik niet, Cairo is vooral een net iets heftigere en net iets intensere versie van andere plekken in de Arabische wereld waar ik geweest ben. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit een plaats is die je zal gaan haten, of waarvan je zal gaan houden. Ik weet op dit moment nog niet zo goed welke van de twee het voor mij zal zijn. Tot voor kort was Egypte mijn minst favoriete plek in het Midden-Oosten, maar de komende tijd probeer ik met een open blik naar een land te kijken dat ik tot nu toe alleen als toeristische bestemming ken.

Egypte tot nu toe heeft mij vooral positief verbaasd. Ik heb al kennis mogen maken met de sociale vrijgevigheid van de Egyptenaren. Tijdens mijn tijd in Koeweit ben ik bevriend geraakt met een aantal Egyptenaren uit Cairo, en stuk voor stuk hebben zij mij gematched met hun vrienden en familie in mijn nieuwe omgeving. Zo leidde de vraag over wie mij op mocht halen van het vliegveld al bijna tot een familieruzie tussen twee neven van een Egyptische vriendin, die allebei beweerden de mooiste auto te bezitten. Neef 1 haalde mij uiteindelijk op, neef 2 introduceerde mij de dag daarop bij minstens 20 van zijn eigen vrienden tijdens een heerlijk diner bij een Duits-Egyptisch stel thuis. Pas getrouwd, dus we kregen er meteen een rondleiding door een schitterend appartement bij. Morgen gaan we op pad met een andere vriendin van mijn vriendin uit Koeweit, en van de week mag ik ook nog op pad met een nichtje van een vriend uit Koeweit, dus we hoeven ons gelukkig niet te vervelen.

Ons, dat is Lara (Duitsland) en ik. Vanochtend hebben we ons derde huisgenootje, Sanaa, uitgezwaaid, waarbij we nu met z’n tweeën zijn achtergebleven in een flat die minstens 8 mensen zou moeten kunnen huisvestigen. Dat ging nog gepaard met een heel avontuur, want na het uitzwaaien bleek dat Sanaa haar sleutel in de deur had laten zitten, en dat ik wel mijn sleutel had meegenomen, maar niet gezien had dat er al een sleutel in de deur zat. Nadat ik de eerste persoon die ik tegenkwam had aangesproken kwam er een reddingsteam in actie: twee compleet gesluierde vrouwen, die met veel bismillah’s probeerden de deur tot openen te bewegen. Wat uiteraard niet lukte, dus moest er iemand met een ladder komen om via ons balkon uiteindelijk de deur vanuit binnen te openen. Hulde aan deze helden! Als we op de heren van AIESEC hadden moeten wachten stonden we daar nog steeds. De enige reacties die we kregen op onze smeekbedes om hulp waren ‘try again, the key must work’ en ‘mechanics don’t start work until 12, just go to work’. Leuk, als je al vanaf 9 uur buiten staat, zonder geld, half in je pyjama. Gelukkig was onze buurman een beetje daadkrachtiger ;) Sowieso moeten we de eerste AIESECers nog ontmoeten. Afgezien van 5 minuten op mijn eerste avond heb ik nog niemand gezien, behalve ex-leden, die meer hun best doen om ons te vermaken dan het officiële team.

Door dit avontuur vandaag dus niet naar het werk gegaan, want met 1,5 uur reistijd (enkele reis) bleef er niet veel werktijd over. Gelukkig hebben we een extra vrije dag per week, waardoor dit nog te compenseren is. Maakt wel weer een fijne indruk ;) Morgen doen we een nieuwe poging! Met (mini)bus en metro, dus minstens net zo’n avontuur als het sleutelavontuur van vandaag. Tot dusver is het werk nog niet heel spannend, ik heb vooral gewerkt aan fondsenwerving en heb het een en ander bijeengezocht over de Nederlandse financiering van mensenrechtenprojecten in Egypte, zodat de organisatie daar hopelijk z’n voordeel mee kan doen. Helaas lijkt deze organisatie toch vooral in het Arabisch te werken, wat het lastiger maakt voor internationale stagiaires die vrijwel nooit Arabisch spreken een echt nuttige (inhoudelijke) bijdrage te leveren. Volgende week hoop ik echter ook aan de slag te mogen met meer inhoudelijke zaken, zodat ik ook meer kan leren over mensenrechten in Egypte zelf.

Tot slot, aan de ene kant is het goed om weer in het Midden-Oosten te zijn, en ook in een nieuw gedeelte van de regio, dat ik nog niet zo goed ken. Aan de andere kant wakkert dit ook wel een beetje de heimwee naar Koeweit aan. Ik heb mij toch behoorlijk verkeken op Egypte en hoe conservatief dit land is. Het lijkt in de verste verte niet op de Golf, waar ik ’s avonds ook nog wel eens een jurkje aan had kunnen doen. Hier voel ik mij met een t-shirtje al halfnaakt, omdat er nauwelijks westers geklede jongedames op straat zijn, laat staan buitenlanders. Iedereen is volledig bedekt en alles minder dan dat voelt toch redelijk ongemakkelijk. Maar misschien moet ik nog iets langer wennen aan alle starende blikken. Ik heb mij er ook in vergist hoezeer mijn vrienden uit Koeweit niet de regel op zich, maar de uitzondering op de regel vormen. Het overgrote merendeel van de mensen lijkt toch vrij conservatief te zijn. Ik heb al heel wat ontwikkelde jongemannen met grote ambitieuze plannen mogen ontmoeten, en ik zal er in de komende weken ongetwijfeld nog veel meer mogen ontmoeten, maar zij zijn niet allemaal even representatief voor het merendeel van de Egyptenaren. Dat andere deel ontmoeten, dat is nog een veel grotere uitdaging.