Marhaba vanuit Egypte! Bij gebrek aan beter vermaak vanavond wederom een stukje van mijn hand. Het is zondagavond, een gewone werkdag in Egypte, waar het weekend op vrijdag en zaterdag valt. Helaas, want mijn geliefde Liverpool speelde vandaag tegen Manchester United. Ik overwoog even om mijn wekelijkse vrije dag op te offeren om toch te kunnen kijken, maar een uitnodiging om dinsdag de citadel onder begeleiding van een Egyptische gids te gaan bekijken (en niet onbelangrijk: de beloofde 30 graden) was net iets aantrekkelijker. Gelukkig maar, want gezien de uitslag van de wedstrijd was het deze opoffering niet waard geweest.

Tot dusver valt het weer een beetje tegen. ’s Avonds is het ronduit koud. Ik had, met Koeweit in mijn achterhoofd, maar twee truitjes ingepakt, maar dat was duidelijk te weinig. Gelukkig zit een van de grootste winkelcentra van Egypte om de hoek, en een excuus om te gaan winkelen is zo gemaakt. Helaas geen Forever 21, dat beperkt de schade nog een beetje. Doordeweeks zien we niet veel aan zon: we gaan weg lang voordat de zon een beetje kracht heeft en komen pas terug als de zon al bijna onder gaat. Wat wel veel vroeger is dan in Nederland, voor degenen die denken dat ik hier slavenarbeid verricht en dagen van 12 uur maak. Integendeel, zulke relaxe werktijden krijg ik waarschijnlijk nooit meer. Voor de zon moeten we het echter vooral van onze vrije dagen hebben. Gelukkig hebben we een balkon, waar we iets schaarser gekleed kunnen zijn dan buiten op straat, zodat ik niet geheel wit weer terugkom straks.

Entertainment op vrije dagen bestaat vooral uit overdag zonnen op het balkon (mits er niet teveel wolken zijn) en ’s avonds rondhangen in een of ander cafe, voornamelijk het shishacafé aan het einde van de straat. Omdat ze daar zowel internet als voetbal hebben. Ik ben afhankelijk van mobiel internet, dat er extreem snel doorheen gaat, en internet op het werk, vandaar dat jullie mij nauwelijks meer online zien. Het is dan ook behoorlijk afkicken, maar gelukkig is het maar voor beperkte tijd. Ik heb inmiddels al één Ken Follett boek gelezen (a 1100 pagina’s) en ben bezig aan de tweede, dus wat dat betreft is geen internet hebben ook wel een mooie mogelijkheid om eindelijk eens een aantal boeken te lezen die al een tijdje op mijn lijstje staan. Zo lees ik momenteel zijn Century Triology, waarvan de eerste zich tijdens de Eerste Wereldoorlog afspeelt. Uiteraard.

In de cafés van Cairo is de scheiding tussen traditioneel en modern goed te zien. Het café aan het einde van de straat wordt voornamelijk bevolkt door grote groepen mannen en een of twee verdwaalde westerse dames (aka Lara en mijzelf). Ze drinken thee, roken shisha en spelen een spelletje blackgammon. Even verderop ligt een moderner café, met een drankvergunning. Dames zijn hier een alledaags verschijnsel, en sommigen zijn nog schaarser gekleed dan wijzelf. Groepen meisjes komen bijeen voor een hapje en een drankje, net als gemengde gezelschappen. Een goed opgevoed islamitisch meisje rookt niet, maar in dit café kom je vrijgevochten jongedames tegen die heel goed weten wat ze willen. Zoals J., onze gastvrouw, die voor haar baan de hele wereld overreist. Alleen. Egyptische dames komen in alle soorten en maten.

Zodra we mannelijke gezelschap hebben kunnen we ook verder Cairo in om het een en ander historisch of cultureels te bezoeken. Zo hebben we bijvoorbeeld gisteren een soefi show bezocht. De muziekinstallatie was afgrijselijk, maar de dansende derwisjen zelf zijn geweldig. Ook eten we regelmatig in Khan el Khalili, de bazaar van Cairo. En ja, zelfs voor mij valt daar wel iets te vinden. Google maar eens op Shish Tavuk of Hawawshy. De persoonlijke favoriet echter is zalabya, dat vandaag zowel als diner als dessert diende. Jummie!

Van enige onrust is hier weinig te merken. De afgelopen vrijdagen hebben we een klein demonstratietje gehoord op afstand en wat legervoertuigen door de straten zien paraderen. Afgezien daarvan is het rustig. Het metrostation onder Tahrir is nog steeds gesloten, en elke dag reizen we eronderdoor, het station overslaand. Egyptische vrienden vertellen dat zij ook op Tahrir waren, maar in hun ogen is de revolutie voorbij. Tahrir is leeg. De weinige toeristen die in Cairo zijn momenteel kunnen een foto maken op een historische plaats. Naar verluit poseren militairen graag voor een kiekje.