Bri aan de Bosporus

Egypte, part III: het verkeer

Voor vertrek voelde ik een studiegenootje aan de tand over Cairo: was het wel veilig daar in Egypte? Hij antwoordde dat het grootste gevaar in Cairo momenteel het verkeer is. Dat leek mij ietwat overdreven, met de beelden van Tahrir in het achterhoofd. De vergelijking met het verkeer klonk als het bagatelliseren van de veiligheidssituatie in Egypte. Immers, de kans dat er iets zal gebeuren terwijl je de straat oversteekt is net zo groot als dat er een meteoriet inslaat op de exacte plek waar jij bent. In Nederland, welteverstaan. Na bijna twee weken Cairo kan ik zeggen dat mijn studiegenootje niets overdreven heeft. Van demonstraties hebben we weinig te vrezen, maar dat verkeer, dat is iets compleet anders. Vandaag in Egypte: het verkeer.

Ik ben ervan overtuigd dat de ‘ziel’ van een natie af te lezen is aan het verkeer. Egypte is zeer chaotisch, net als het verkeer. Het is druk, lawaaiierig en er bestaan geen regels. Geef een Egyptenaar een regel en hij zal hem breken. ‘Do not climb’ betekent dat Egyptenaren massaal de piramides beklimmen, en ‘do not touch’ zorgt dat elke Egyptenaar toch even een belangrijk historisch object moet aanraken. ‘Life is boring if you follow the rules’, verklaart Alfey, een Egyptische vriend. Hij rijdt rond in een auto zonder remmen, maar, verdedigt hij zichzelf, hij gebruikt de auto alleen in Nasr City, en niet Downtown, want daar zou dat wel eens tot ongelukken kunnen leiden. Zijn aanbod om ons op te halen de volgende dag heb ik vriendelijk maar beslist afgewezen. Ik moet nog langer mee.

Het alternatief, het openbaar vervoer, is niet heel veel beter though. Om op het werk te komen gaan we met de bus en de metro. Dat eerste wordt door elke Egyptenaar met afgrijzen bekeken, want mijn goed opgeleide vrienden wagen zich daar niet eens aan. Wij wel, want we hebben geen keus. Het is dit, of niet naar het werk gaan. Tot dusver geen incidenten meegemaakt, al horen we wel regelmatig verhalen waar we niet vrolijk van worden. Onze vaste buschauffeur is ‘crazy driver’. Zoals iedere man hier Ahmed of Mohammed heet, is elke buschauffeur eigenlijk een crazy driver. Deze chauffeur is echter nog een tikkeltje erger dan de rest, en we gaan ook niet voorin in de bus zitten, want dit levert standaard halve hartaanvallen op. Crazy driver toetert de hele route als een gek, want toeteren is een teken dat jij sowieso door zal rijden, wat er ook gebeurt. Zodra hij een halve meter ruimte ziet duikt crazy driver in het gat. En het moet gezegd worden: rijden kan hij. In de afgelopen twee weken heb ik een aantal ‘bijna ongelukken’ gezien, maar hij weet zich er altijd uit te redden. En met 10 centimeter speling passeert hij elk voertuig op de weg. Hij heeft nog geen schrammetje gemaakt. Dat kan niet gezegd worden van onze buurvrouw. Vorige week was ik er getuige van dat ze tot twee keer toe een andere auto raakte bij het inparkeren, maar mevrouw kijkt niet op of om bij het uitstappen. Blijkbaar is het normaal om botsautootje te spelen hier.

De metro is het meest geliefde vervoersmiddel onder de opgeleide jongeren. Ik ben er nog niet over uit wat ik er precies van vind. Egyptenaren en bussen, dat gaat zo slecht nog niet samen. Ik bedoel, er zijn geen regels, geen schema’s, geen haltes oid, maar geld dat vanuit de allerlaatste bank naar de chauffeur wordt doorgegeven bereikt altijd het doel, en het volledige bedrag aan wisselgeld komt altijd terug. En het heeft wel zo z’n voordelen om altijd de bus uit te kunnen wanneer je dat wilt. De metro daarentegen haalt het aller-slechtste in Egyptenaren naar boven. Van netjes wachten totdat degenen die eruit willen er ook daadwerkelijk uitzijn is geen sprake, vooral niet tijdens het spitsuur. Erin of eruit, beiden is ellebogenwerk. Het zou mij niets verbazen als een heel deel van de 16 doden per dag die in het Egyptische verkeer vallen doodgedrukt worden in de metro. De gouden regel heb ik nog niet ontdekt: sta je vooraan, dan kun je er vergif op innemen dat 20 andere dames je naar buiten zullen duwen en dat je geen tijd hebt om normaal uit te stappen, maar sta je achteraan dan is de kans groot dat de nieuwkomers al naar binnen stromen zonder dat jij de kans hebt gehad om uit te stappen. Dit is werkelijk een survival of the fittest.

Men zegt dat als je wil dat je niets overkomt, je thuis op de bank moet blijven zitten. Nergens lijkt dit zo toepasbaar als in Cairo. Deelname aan het verkeer is het wagen van je leven, elke keer opnieuw. Vierbaanswegen oversteken doe je door je er gewoon in de storten. Verkeerslichten of zebra’s zijn er niet, hier en daar regelt een agent het verkeer. Op een aantal plaatsen zijn er voetgangersbruggen. In 99 van de 100 gevallen moet je gewoon erdoorheen. Gelukkig zijn Egyptische bestuurders erop bedacht dat voetgangers van alle kanten kunnen opduiken…

Reacties

Reacties

Stefanie

tja, dit is een aardig verhaal om vanavond goed te kunnen slapen.............

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!