Egypte is een mannenmaatschappij. Afgaand op onze ervaringen lijkt 90% van de samenleving uit mannen te bestaan. De buschauffeurs, de verkopers in de supermarkt, de technici en de AIESECers: bijna zonder uitzondering zijn ze mannelijk. Vrouwen komen we tegen in de metro of de bus en in de winkelcentra, dus we weten dat ze bestaan, maar van enige interactie tot nu toe is nauwelijks sprake geweest. En dat is niet uit onwil: regelmatig vragen we onze (mannelijke) vrienden om toch ook eens een keertje een jongedame mee te nemen, maar voorlopig worden we alleen nog voorgesteld aan nog meer mannen. Waar in principe niets mis mee is, maar eens een keertje van gedachten wisselen met een Egyptische jongedame, dat zou ook leuk zijn. En zo begon de zoektocht naar een Egyptische vrouw.

Eerste poging was S., een vriendin van een neef van een vriendin (volg je ‘m nog?). S. ziet er mogelijk nog meer Europees uit dan ik, met haar vuurrode haar. Ze torent flink boven mij uit, wat best iets is in een land waar de gemiddelde vrouw tot mijn schouder komt. Hoewel geboren en getogen in Egypte is zij half Duits en proud to be. Mijn volgende poging, J., een vriendin van een vriendin, levert eenzelfde resultaat op. J. is heel beslist: hoewel ze een Egyptische moeder heeft is zij absoluut niet Egyptisch maar Frans, net als haar Franse vader. Hoewel ze al jarenlang in Egypte woont identificeert zij zich niet met dit land. Ook een aantal volgende pogingen mislukken, en mijn flatgenootje Lara heeft na een maand Egypte naast onze collega’s van EOHR nog geen echte Egyptische ontmoet.

Dit weekend kwam daar dan eindelijk verandering in. We werden uitgenodigd voor een lunch bij de familie van E., een van mijn vrienden uit Koeweit, die voor een bruiloft een aantal dagen in Egypte was. Zijn nichtje W. had ik al eerder telefonisch gesproken, maar tot een ontmoeting was het nog niet gekomen, omdat zij elk moment kan bevallen van haar eerste kindje. Ik was razend benieuwd, hoewel ik al weken geleden heb afgeleerd te denken dat mijn vrienden uit Koeweit enigszins representatief zijn voor hoe de gemiddelde Egyptenaar leeft en denkt.

De lunch zal plaatsvinden in Nieuw Cairo. E. haalt ons op in Nasr City, en al gauw hebben we de grote stad achter ons gelaten. Voor ons doemt iets op dat een groenere versie van Koeweit zou kunnen zijn: mini paleisjes, shopping malls en brede wegen. Het is er heerlijk rustig, vooral vergeleken met Nasr City, het overbevolkte, vuile en lawaaierige deel van Cairo – the city that never sleeps. We rijden een compound op, en stoppen voor een bescheiden paleisje. Hierin woont A., een tante van E. Ooit getrouwd met een van de rijkste mannen van Egypte en een succesvolle carrièrevrouw, zij is onze gastvrouw vandaag.

A. heeft geen kinderen, maar moedert over haar vele neefjes en nichtjes. Vandaag schuiven W. en Z. ook aan voor de lunch. W. woont slechts een steenworp verderop, en broer en zus zijn hier kind aan huis. W. ziet er stralend uit: ze is beeldschoon, gekleed in de allerlaatste mode en met een bescheiden buikje, waaraan niemand zou kunnen vermoeden dat ze elk moment al kan bevallen. Zoals in elke familie plagen broer en neef haar met haar omvang, en onze complimenten neemt ze dan ook glunderend aan. Tante A. is minstens net zo stijlvol, en een schatting maken van haar leeftijd is onmogelijk. Trots vertelt ze dat ze dit huis zelf ontworpen heeft. En het huis mag er zijn: het is met recht het allermooiste huis dat ik ooit gezien heb. Een negentiende eeuw paleis verbleekt ernaast.

Er wordt goed voor ons gezorgd. Verzorgen zit in het bloed van de Egyptische vrouwen lijkt het. Heerlijke limonade wordt afgewisseld met verse muntthee en zelfgemaakte taart. De lunch is meer een dinerbuffet, en nog voor ik mijn bord heb kunnen leegeten heeft W. de voedselvoorraad alweer aangevuld. Ze blijft steeds opscheppen voor degenen die hun bord al leeg hebben, en we eten ons tonnetje rond. Dit moet leven als een god in Egypte zijn.

Het leven in Nieuw Cairo is goed. Als mijn dagelijkse realiteit er zo uit zou zijn, dan zou ik hier ook best nog wel een tijdje kunnen blijven. In Nieuw Cairo blijken de kledingregels een stuk soepeler te zijn. Waar mijn flatgenootje van de buren op haar kop kreeg omdat ze zich in korte broek op ons balkon had durven vertonen draagt W. gewoon een t-shirt. In Nasr City zou ze de enige Egyptische zijn geweest die zoveel huid had laten zien, in Nieuw Cairo kan dit blijkbaar gewoon. We horen dat wij in een zeer conservatieve buurt wonen, en dat Nasr City geenszins representatief is voor geheel Cairo. In andere delen van de stad kan een stuk meer, maar in Nasr City zijn mensen niet zoveel gewend. Geen wonder dat iedereen ons nastaart, waar we ook gaan..

Onze eerste echte kennismaking met Egyptische vrouwen smaakt naar meer. Wat is de familie van E. lief en gastvrij, en wat leggen ze ons in de watten. Deze zelfbewuste vrouwen voldoen geenszins aan de stereotypes uit de Westerse media. Ze zijn goed opgeleid, onafhankelijk en zelfbewust. Ze spreken hun talen, zijn bekend met de wereld buiten Egypte en zijn geïnteresseerd in precies dezelfde dingen als wij. W. houdt van shoppen, films en afspreken met vriendinnen, al komt dat laatste vanwege haar zwangerschap er de laatste tijd niet meer zo van. A. is een bijzonder succesvolle carrièrevrouw. En zij is beslist niet de enige: de oudere zus van E. is niet bij de lunch omdat zij op zakenreis is in China. E.’s zwager is gewoon thuis.

Het is en blijft een fascinerend onderwerp, de Egyptische of Arabische vrouw. De volgende blog zal gaan over mijn gesprekken met Egyptische mannen en hun visie op de Egyptische vrouw. Want wat wil ze nou eigenlijk? Stay tuned voor meer ;)