‘Ben je van plan om binnenkort naar Cairo te komen?’. Één voor één ga ik ze af, mijn Egyptische vrienden in het buitenland. Het merendeel komt zelden in Egypte, maar het is de moeite van het proberen waard. En ik heb geluk. E. twijfelt, hij heeft een uitnodiging voor een bruiloft van een van zijn beste vrienden gekregen, maar vakantie opnemen is niet eenvoudig. Ik weet hem te overtuigen om te komen, want een bruiloft van goede vrienden komt niet dagelijks voor. Ik heb een zelfzuchtig motief: ik wil mee!

In Tunesië heb ik veel bruiloften meegemaakt. Ik kwam net op het juiste moment daar, het bruiloftseizoen was in volle gang. Elke avond een andere bruiloft, met als hoogtepunt de bruiloft van de zus van mijn baas, waar ik als deel van de familie vijf volle dagen bij was. Een hele ervaring, van het cadeautjes shoppen en de henna tot het tekenen van het huwelijkscontract en het grote feest daarna, waarbij vrouwen uit hun dak gingen tijdens een women-only dans party. Want inderdaad, in het diepe zuiden van Tunesië vinden bruiloften gescheiden plaats: de bruidegom in zijn dorp, de bruid in haar dorp, totdat zij op het allerlaatst weggebracht wordt.

Met deze ervaring in het achterhoofd was ik heel benieuwd naar een Egyptische bruiloft. Egypte is op veel manieren een stuk conservatiever dan ik vooraf had verwacht, maar ik meende dat een bruiloft in de hoofdstad van Egypte toch wel iets anders zou zijn dan een bruiloft in het traditionele zuiden van Tunesië. Mijn date reageert enigszins verbaasd als ik vraag of bruiloften in Cairo ook gescheiden zijn, en of er van mij verwacht wordt dat ik mij bij de vrouwen voeg. Aan gescheiden bruiloften doet men in Cairo niet. Mijn opluchting is groot.

Het grootste dilemma vooraf is de jurk. Nu ben ik over het algemeen niet zo’n meisje-meisje dat maar niet kan beslissen wat ze aan wil doen naar een feestje, maar dit is natuurlijk wel een bijzondere gelegenheid: het is niet de bedoeling dat E.’s vrienden denken dat ik een of andere goedkope Europese del ben. Wat nogal snel zo lijkt, aangezien het merendeel van de vrouwen hier volledig bedekt is, zelfs als het buiten 40 graden is. E. laat mij foto’s zien van de bruiloft van zijn nichtje. Ik ben geschokt en gerustgesteld: zulke korte en strakke jurken heb ik ook wel in mijn kast hangen, maar over het algemeen draag ik ze niet in het openbaar, en zeker niet in de Arabische wereld. Alles wat ik uitkies zal wel acceptabel zijn. Denk ik. Op een paar honderd gasten laat slechts een enkele dame op deze bruiloft haar benen zien. Ik ben in goed gezelschap van maar liefst twee andere dames. Blijkbaar verschilt dit toch echt van bruiloft tot bruiloft.

E. stelt mij voor aan minstens honderd mensen, waarvan ik de naam meteen weer vergeet. Een band treedt op en dansgroepen doen hun kunstje. Ik kijk mijn ogen uit. De mannen dragen bijna allemaal hetzelfde saaie zwarte pak, maar de vrouwen zijn adembenemend: de ene jurk nog mooier dan de andere. Bijna allemaal zijn ze volledig bedekt, inclusief hoofddoek, maar wat zien ze er schitterend uit. In Egypte hoef je geen centimeter huid te tonen om toch verleidelijk te zijn. De bruid is de mooiste van allemaal, zoals het hoort. Dit is geen gearrangeerd huwelijk. De liefde tussen de bruid en bruidegom is overduidelijk. E. vertelt dat het koppel al jarenlang samen is en dat de bruidegom zo walgelijk verliefd is op de bruid dat de zoetheid regelmatig van zijn Facebookposts afspat. Ik voel mij bevoorrecht dat ik uitgenodigd ben om samen met hen een van de bijzonderste dagen van hun leven te vieren.

Het eten wordt opgediend om 12 uur ’s nachts. Een ietwat vreemd tijdstip voor mijn Europese maag, maar Egyptenaren doen niet anders. Ik smul wat van de toetjes. Onze tafel delen we met een salafistische jongeman, compleet met flinke baard. Ik vraag mij af wat hij van mijn jurk denkt. Na het eten begint de disco. De bruid heeft eerder wel een dansje gewaagd, maar nu blijft ze zitten, net als haar vriendinnen. Tot mijn teleurstelling betekent dit dat geen van de andere dames zich op de dansvloer waagt. Ik blijf achter met J., vrouw van een vriend van een E. Wij kijken toe hoe de mannen nog een uur lang uit hun dak gaan. Voor mij is dit voldoende entertainment, want ze gaan helemaal los, maar voor de rest van de vrouwelijke genodigden, die dit toch zeker maandelijks meemaken, moet dit toch wel redelijk saai zijn: wachten totdat hun man uitgedanst is. Voor zover je het dansen kunt noemen.

Ik ben verbijsterd: tot deze bruiloft heb ik altijd gedacht dat elke Arabische man zonder enige moeite beter danst dan ik. Het tegendeel wordt die avond bewezen. Er komt zelfs iets voorbij dat in de verte op de polonaise lijkt. Het gaat er zo wild aan toe dat ik er niet eens tussen had durven staan, was ik niet de enige vrouw op de dansvloer geweest. Ze springen en zwaaien als een gek, alsof ze flink aan de drugs hebben gezeten. Toch is dit een dry wedding: meer dan sapjes en wat fris krijgen we niet. Om twee uur ’s nachts nemen we een koffie, om er nog even tegenaan te kunnen. Zo midden in de nacht ga ik naar huis. Wat een ervaring! Naar verluid ging de afterparty nog heel, heel, heel lang door.